28 september 2019 Erg onder de indruk van het boek. Ik kreeg de neiging om alle foto’s aan te raken, zo kwetsbaar en sterk vond ik ze. Het mooie is dezelfde achtergrond en dezelfde manier van fotograferen. Waarom mij het in eerste instantie zo raakte was dat de portretten geschilderd leken. Geen hard licht, prachtig opgenomen in de achtergrond. Bijna van een onnatuurlijke schoonheid, en dat terwijl de mensen juist zo enorm natuurlijk en authentiek erop staan! Precies deze mensen kom ik ook tegen in mijn dagelijks leven. Dat groene haar bijvoorbeeld, hoe prachtig kwam dat uit! En de de lichamen die veel te verduren hebben gehad, waren ook zo mooi in balans met de achtergrond. (net een werk van Rothko) Hoe bijzonder dat juist met een zelfde manier van fotograferen de mensen zo verschillend en eigen overkomen. En toen ik Leon Schröder in het echt ontmoette,kreeg ik gelijk het gevoel, het klopt helemaal, deze man heeft dit boek gemaakt. Dat is iets in zijn uitstraling wat ik niet beschrijven kan, maar toch helemaal terug zag in de foto’s. Ik denk dat het zijn kracht is, dat hij zichzelf helemaal opzij kan zetten voor de mensen. En dat hij ze een hele grote ruimte geeft om zichzelf te zijn, juist omdat hij hen volledig accepteert zoals ze zijn. De korte verhaaltjes van de geportretteerde mensen maken het boek tot een ontroerend geheel.